Leven in de Zorg

Veel mensen kiezen voor een vak in de zorg vanuit het verlangen goed te doen voor anderen. Mensen verzorgen, genezen, begeleiden waardoor ze beter worden en zich vitaler voelen.

Zorgverleners gaan tot het gaatje om patiënten te helpen. Maar er is voortdurend gebrek aan tijd, capaciteit, medicijnen, geld, personeel, aandacht van hogerhand. Wetenschappelijke inzichten sturen de inhoud van het werk. En met financieel en management-denken wordt de organisatie beheersbaar gehouden en gecontroleerd.

Het pardoxale is dat ondanks onze enorme rijkdom, het gevoel van schaarste alleen maar groter wordt. Toen ik nog als ziekenhuisapotheker werkte, zag ik de uitputting om me heen. Ik voelde ook zelf hoe ik voortdurend inteerde op mijn reserves. De Zorg is er voor anderen.

Wat ontbreekt is kennis over het Leven zelf. Over de fundamentele principes die ons verbinden met het leven en daarmee met gezondheid. Want hoe meer je verankerd bent in je eigen leven, hoe beter je ook voor anderen kunt zorgen.

Op mijn levenspad heb ik kennis opgedaan uit zeer uiteenlopende invloeden, van Westers wetenschappelijk tot inheems Sjamanistisch. Van cognitief en verstandelijk tot gevoelsmatig en spiritueel.

Mijn begeleiding is gericht op het terugbrengen van Leven in de Zorg. Door zorgprofessionals weer te verbinden aan hun eigen oorspronkelijke natuur. Je maakt weer contact met je essentie en voelt wat je nodig hebt voor jezelf. Zorgen gaat immers niet over protocollen en richtlijnen. Zorg gaat over zin, inspiratie, energie, liefde. Alleen wie daarover beschikt, kan werkelijke zorgen voor anderen.